Հայկ Մկրտչյան <Իրական սեր>
ՈՒ ես հասկացա կյանքում մի պարզ բան,
Որ պետք չէ խառնել անցյալն ու ներկան,
Որ պետք չէ սիրել խենթի պես ուժգին,
Պետք չէ նվիրվել այս կյանքում մեկին,
Ով իրականում չի էլ ըմբռնում,
Թե սերն իսկական ինչպես է լինում,
Թե ինչպես կարող են քնքշորեն սիրել
Եվ անմնացորդ ինչպես նվիրվել…
“Սիրիր, որ սիրվես” իզուր չէ ասված,
Իզուր չի ասել ամենազոր Աստված,
Որ քեզ սիրողից երես մի դարձնի,
Կյանքը քեզ նույն կերպ կպատասխանի:
Երբ հետո սիրես էլ քեզ չեն սիրի,
Երբ որ նվիրվես էլ չեն նվիրվի,
Երես կդարձնեն նույն հենց քեզ նման,
Եվ խաբկանքներ քեզ միայն կմնան:
Եվ այդ ժամանակ շատ ուշ կլինի,
Երբ որ իմանաս` սերն ինչ գույն ունի…
Բայց ամեն դեպքում երջանկություն քեզ,
Թող տա Աստված հանկարծ չսխալվես…
Քո կամքով ընտրած այն սիրո հարցում,
Որն իբր թե դու շատ ճիշտ ես կարծում
Եվ մտածում, որ դա է իրական,
Դա է հարկավոր, դա է իսկական:
Իսկ, եթե իրոք կուզես իմանալ,
Թե սերն իսկական ինչպես է լինում…
Ես ընդամենը կարող եմ ասել…
Հենց այնպես, ինչպես Ես եմ քեզ սիրել:
Оставить комментарий
ՄԻ ԽԵԼԱՌ ԱՇԽԱՐՀ... 