Քո աչքերի խորությամբ ես կարոտն եմ իմ չափում,
Կյանքս լցնում գույներով՝ քո աչքերի խենթության,
Քո աչքերի հեզությամբ երազներն եմ իմ հյուսում
Եվ պարուրվում աչքերիդ խորհրդավոր մոգությամբ:
Հեռուներում աչքերիդ թափառում եմ ես անտես,
Մաքառելով քո հոգու հողմերի դեմ աննկատ,
Երազելով, որ մի օր իմ կարոտից կարտասվես
Եվ արցունքներ կթափվեն աչքերիցդ հուսահատ:
Երբ մատներդ կհպվեն կաթիլներին արցունքիդ
Եվ մի տեսակ անսովոր կթվա քեզ հեղուկն այդ
Չես կռահի, որ գուցէ հեռուներից աչքերիդ
Արցունքներիդ փոխարեն ես եմ ծորում հուսահատ:
Եվ շփելով մտազբաղ քո մատները առնական,
Ինձ գոլորշի կդարձնես, կտաս քամուն, արևին,
Որ երազիս երկնքից անձրևի պես դյութական
Նոր թափ առած ես սուրամ և ցած թափվեմ վերստին:
Կրկին լցվեմ ՝ կաթ առ կաթ, օվկիանոսը աչքերիդ
Դանդաղ հանգչեմ ես նրանց խոր հատակում լուսավոր,
Վերածնվեմ վերստին հեռուներում աչքերիդ,
Նրանց լույսը պաշտելով՝ իմ կույր հոգով վիրավոր…
Оставить комментарий
ՄԻ ԽԵԼԱՌ ԱՇԽԱՐՀ... 