Երբ բացվող օրվա ծվենների հետ
Գիշերն իր փեշերն է անձայն հավաքում,
Երբ խեղդվում են աստղերը անհետ
Երկնքի դեռ նոր ծնվող կապույտում:
Բոլորից թաքուն, բոլորից հեռու
Ես քո անունն եմ շշնջում վախով
Երազում եմ թե, երբ եմ գտնելու,
Երբ եմ փարվելու ես քեզ կարոտով:
Երբ եմ սեղմելու իմ ափերի մեջ
Երբեմն ինձ գրկող ձեռքերը քո տաք,
Երբեմն ինձ շոյող ափերը քո շեջ
Երբ են լինելու կրկին գլխիս տակ:
Երբ եմ ես նորից կողքիդ պառկելու
Եվ վախենալով քեզ ամուր գրկել
Միայն աչքերիդ եմ տխուր նայելու
Փորձելու ծածուկ քեզանով ապրել:
Երբ վրա հասնող գիշերվա մթին
Օրվա ծվենները համեստ քչքվեն
Թաքուն կհպվեմ ես քո շուրթերին
Ու հետո մատներս շուրթիս կհպեմ:
Որ խոնավան շուրթերս ճաքած
Քո խենթ շուրթերի մոգությամբ խոնավ,
Որ, թե չսիրես ինձ կյանքում հանկարծ
Ոչ թե մոլագար դառնամ, այլ ԽԵԼԱՌ…
11.08-2013թ
Оставить комментарий
ՄԻ ԽԵԼԱՌ ԱՇԽԱՐՀ... 