…Փաթիլների պես թող որ ես հալվեմ
Քո օտարացած բայց ջերմ շուրթերին,
Ձյան պես մեղմորեն թող որ ես փարվեմ
Ինձնից շատ հեռու քո նուրբ ձեռքերին:
Փաթիլների պես թող որ ես գրկեմ
Ինձ շատ հարազատ մարմինդ մարմար,
Ձյան պես վեհորեն թող որ ներկվեմ
Խոնարհ սպիտակի երանգով խելառ:
Փաթիլների պես թող որ նուրբ հպվեմ
Աչքերդ շոյող քո տաք կոպերին,
Իսկ հետո անխիղճ խենթի պես հալվեմ
Անտես ձուլվելով քո արցունքներին:
Հետո, երբ կրկին գոլորշի դառնամ
Եվ դեպի երկինք բարձրանամ նորից,
Եթե աչքերդ անգամ մոռանամ
ԵՎ սառույց դառնամ քո խենթ կարոտից:
Իմ մեջ թող պայթի կաթիլն արցունքիդ…
Սառույցն այդ բազում փաթիլներ դառնա…
Նորից ցած թափվի ձմռան երկնքից
Եվ ափերիդ մեջ լուռ անէանա…
-
Подписаться
Подписано
Уже есть учётная запись WordPress.com? Войдите в систему.
ՄԻ ԽԵԼԱՌ ԱՇԽԱՐՀ... 