04. ԱՆՁՐԵՎԻՑ ՀԵՏՈ

ԱՆՁՐԵՎԻՑ ՀԵՏՈ

Չգիտեմ, ես եմ զգում, թե երբ պիտի անձրև գա, թե անձրևն է զգում, երբ եմ ես ուզում, որ նա տեղա աշխարհիս բոլոր-բոլոր լուսավոր ու մութ անկյուններում և թրջի ամեն ինչ:

* * *

2000թ դեկտեմբերի 1

Հեռախոսը զանգելուն պես այն բաց թողեց կոկորդս, և ես հենց դրանից էլ կռահեցի, որ զանգողն Էդգարն է լինլու:

Երրորդ զանգին հասա հեռախոսի մոտ ու վերցրի լսափողը: մի քանի վայրկյան ձայն չհանեցի: Ձայն չլսվեց նաև խոսափողի մյուս ծայրից:

— Լսում եմ, — վերջապես խոսեցի ես:

— Ես մտածում էի, որ լսափողը չես վերցնի:

— Իսկ ես մտածում եմ, որ արդեն վերցրել եմ:

— Կներես Անի′, եթե արթնացրի քեզ:

— Ճիշտ է ես յադք′ան բարի չեմ Էդգար, բայց դրա կարիքը չկա: Ես քնած չէի:

— Իսկ ինչն էր խանգարում:

— Ինչը… չգիտեմ, սակայն “Ով’-ի դեպքում կպատասխանեյի: Չնայած երկուսի դեպքում էլ կպատասխանեմ: “Ինչ”-ի դեպքում`կարոտը, “Ով”-ի դեպքում` դու:

— Կներես, եթե…

— Ոչինչ: Ես ճիշտ է բարի չեմ այնքան, բայց ներել կարող եմ:

— Չէ′: Ես այնքան բարի չեմ, բայց քեզ երբեք չեմ հակաճառի: Իսկ Էլենը գիտի իմ մասին: Գիտի, որ վաղն գալու ես ինձ մոտ:

— Ո′չ Անի: Սակայն իմացիր որ իմանալու դեպքում էլ դեմ չէր լինի: Վաղն առավոտյան եմ գալու, արևածագին: Մի անկեղծ խնդրանք: Կասես ինչ բերեմ քեզ:

— … Ձյուն եմ ուզում

— … Ուրիշ էլ ոչինչ:

— Այո′, ուրիշ ոչինչ էլ չեմ ուզում քեզանից ու ձյունից բացի: Բայց ես բարի չեմ չէ այնքան:

— Որքա′ն Անի:

— Դե… Այնքան էլի: Այնքան, որքան քո այդ Էլենը:

— Չէ: Չէ: Դու բարի ես ինձանից ու Էլենից էլ և աշխարհում բոլոր-բոլոր մարդկանցից էլ բարի:

— Իսկ ես մտածում եմ, որ ոչ մի բարի գործ չեմ արել:

— Չէ′ Անի, դու այդպես մի մտածիր:

— Ես այդպես չեմ մտածում: Սակայն, եթե թեկուզ մի փոքր բարի արած լինեի, ինձ թվում է դու կողքիս պիտի լինեիր:

— Բայց… Էդգար… Սպասիր… Գիտես… Ուզում եմ:

— Անի ́ այդքան մի նեղվիր: Պառկիր ու խոստացիր, որ չես վշտանա:

— Լավ: Բարի գիշեր Էդգար:

— Բարի գիշեր:

* * *

* * *

Մինչ 1999 թվականը:

Հետո սիրտս կամաց-կամաց սկսվում էր լցվել, իսկ երկնքում սկսվում էին այս ու այն կողմից իրար գլխի կուտակվել սև ամպի ծվեններ:

ԵՎ, երբ երկինքը ամբողջովին սևով էր պատվում, սիրտս բերնեբերան լցվում էր արցունքներով և սպասում հարմար առիթի` նրանք դուրս շպրտելու համար:

Երկրի վրա թափվող անձրևի առաջին կաթիլի հետ աչքերումս սկսում էին երևալ արցունքի առաջին կաթիլները:

Փողոցի ամենատարեց ուռենու տակ էի նստած, երբ սկսեց դանդաղ անձրև թափվել:

Սկզբում փողոց մտավ ոստիկանության մի մեքենա, իսկ նրա ետևից շտապօգնության ևս մեկը:

Վախից ականջներս սկսեցին խշշալ, իսկ աչքերս փակվեցի տարօրինակ մի ծանրությունից:

Հաջորդ անգամ աչքերս բացելով` տեսա սպիտակ խալաթավորների: Նրանցից մեկը բռնել իմ ձեռքը, իսկ մյուսը կարծես ջրով լի մի տոպրակ պահել իմ գլխավերևում:

Երրորդ անգամ աչքերս մեր տանը բացվեցին` այդպես էլ չգտնելով այն երկու էակներին, որոնց մի քանի օր առաջ առավոտյան ճանապարհել էին Երևան:

* * *

* * *

Վերջապես որոշել էր գնալ թոռան մոտ և ընդմիշտ բնակվել Փարիզում: Կարոտն ու մենակությունը ստիպել թին նրան վերանայել և անգամ փոխել իր որոշումը:

Հաջորդ օրը երեքով միասին մեկնեցինք Երևան: Նախ իմանալու ընդունվել եմ թե ոչ, հետո` Գարեգին պապին Փարիզ ճանապարհելու:

Անունս ցուցակում երրորդն էր: Ուրախացանք: Նույն տրամադրությամբ էլ գնացինք օդանավակայան:

* * *

* * *

Սիրտս ուզում էր դուրս գալ մարմնիցս ու թրջվել այդ երկար սպասված անձրևի տակ: Ուզում էր մրսել այդ մի տեսակ թարմություն պարունակող սառնությունից:

* * *

Այս ամենը պատուհանից այն կողմ էր, իսկ այս կողմում ես էի ու նարնջի հյութով բաժակը, որն արդեն կես էր ընկել:

Ես թեթև քայլերով մոտեցա դռանը: Լսեցի, թե ինչպես երկու հոգի խոսում էին հարկում:

-Դու նրան լրիվ ջարդուփշուր արեցիր: Մենք այդպես չէինք պայմանավորվել:

-Ոչինչ, թող չափը ճանաչի:

-Արի գնանք: Հիմա մարդիկ դուրս կգան և կտեսնես մեզ:

-Ոչինչ: Ես նրան դեռ մի հարված էլ ունեմ հասցնելու:

* * *

* * *

Հոկտեմբերի 2-ի գիշերը:

* * *

Հոկտեմբերի 3

Լսափողը վերցրեց Շուշանը:

-Բարի երեկո:

-Անի դու՞ ես:

-Այո:

-Ես էլ քո մասին էի մտածում: Առանց մի բան զգուշացնելու կորար: Երկու օր է համալսարան չես գալիս: Մտածեցի գյուղում ինչ որ բան է պատահել ու գյուղ ես գնացել:

-Այո: Ինչ որ բան պատահել է, բայց ոչ գյուղում:

Ու ես պատմեցի նրան այն ամենը, ինչ որ պատահել էր այս օրերի ընթացքում:

* * *

Առավոտյան երբ քնից արթնացանք, թեթև գլխացավերը, որ նա ունենում էր այս մի քանի օրերի ընթացքում ուժեղացել էր:

Բայց նա հստակ գիտակցում էր մի բան, որ այս ամենը՝ ինչ նրա աչքերի առաջ էին այս մի քանի օրերի ընթացքում իրենը չեն:

Իսկ ո՞րն էր կամ որտե՞ղ էր իրենը ոչինչ չեր հիշում: Բացարձակապես ոչ մի բան չէր կարողանում իր տեղը դնել: Որոշեցինք այցելել բժշկի:

Սպասեցինք մինչև կեսօր: Զանգեցի Շուշանին: Հորաքույրը քաղաքի հիվանդանոցներից մեկում բուժքույր էր աշխատում: Խնդրեցի որ կապնվի նրա հետ:

Քիչ անց Շուշանը զանգեց:

-Հորաքույրը աշխատավայրում մեզ է սպասում:

Հեռախոսով մեքենա պատվիրեցի: Կես ժամ անց Շուշանի հետ միասին հիվանդանոցում էինք:

* * *

* * *

Ուժեղ հարվածը, որ նա ստացել էր գլխի միջնամասում ցնցել էր նրա գլուխը՝ ներսում տակն ու վրա անելով ամեն բան, իսկ արդյունքում նա կորցրել էր իր հիշողությունը:

Մտագարություն կոչվող այդ հիվանդության համար ուղղակի ժամանակ էր պետք և հոգատարություն: Այդ երկուսը միասին թերևս սիպեցին նրան վերականգնել հիշողությունը: