Դու այնքան նուրբ ես և այնքան թեթև
Որ վախենում եմ քեզ ամուր գրկել,
Դու այնքան վառ ես և այնքան գունեղ
Որ վախենում եմ քեզանով ներկվել:
Քո վառ գույները` գույներիս խառնել
Եվ երազներիս գույնը ստանալ,
Շուրջս ամեն բան լուռ գունազրկել
Եվ քո գույների խենթ գերին դառնալ:
Դու այնքան վեհ ես և այնքան վսեմ
Որ վախենում եմ քեզ նայել անգամ,
Դու այնքան հուր ես, այնքան լուսադեմ
Որ կուրացնում ես շուրջդ ամեն բան:
Բայց ճառագելով անվերջ, անխնա
Դու լույս չես տալիս իմ խելառ հոգուն…
Չես թողնում օրս հանգիստ լուսանա
Եվ ոչ էլ թողնում` հանգիստ մտնեմ քուն:
Դու այնքան մոտ ես, հարազատ այնքան
Որ վախենում եմ ուրիշին սիրել,
Դու այնքան հույս ես, լուսավոր այնքան
Որ վախենում եմ խավարս ցրել:
Տարօրինակ է… Երբ կաս, ես էլ կամ,
Իսկ, երբ դու չկաս իմ խելառ կյանքում
Կորչում է կյանքիս իմաստը այնքան
Որքան որ հոգին` սրտին է կորցնում:
Երբ դաթարում է սիրտը բաբախել…
Երբ շուրջը լուռ է ամեն ամեն բան…
Երբ դաթարում են շունչը ներս քաշել`
Այնքան հեշտությամբ, բայց… Դժվար այնքան
ՄԻ ԽԵԼԱՌ ԱՇԽԱՐՀ... 