Եվ, երբ գիշերն իր մատներով նրբին
Շոյում է օրվա մարմինը դեռ տաք,
Քեզ երկար փնտրած իմ խելառ հոգին
Դառնում է ասես օվկիան անհատակ:
Եվ ամբողջ գիշեր, այդ անխիղճ մթին
Սուզվում եմ նրա խորքերն անհատակ,
Հուսալով, որ լույս վաղորդյան ծեգին
Կգտնեմ ես քո գիրկը այդքան տաք:
Բայց գիշերներս անցնում են անտես
Անծիր օվկիանում անհուսյ լող տալով,
Եվ երազելով մի օր գտնել քեզ…
Եվ երազներում քեզ միշտ գրկելով:
Ու եթե հանկարծ պատահի այնպես
Որ ինձ մի կաթիլ բարին ցանկանաս,
Խոստացի՛ր, մի պահ կյանքում կփորձես,
Որ գիշերներս էլ չգողանաս…
11.07-2013թ
ՄԻ ԽԵԼԱՌ ԱՇԽԱՐՀ... 