Հայկ Մկրտչյան <Ցնորք>
Մի աղջիկ տեսա` մի սիրուն աղջիկ,
Մայրամուտի կարմիր շողերի մեջ,
Մի հայացք տեսա` քնքուշ, անուշիկ
Ու թախծոտ աչքեր այդ հայացքի մեջ:
Մի հառաչ լսվեց սրտիս խորքերից,
Մի պահ ամեն ինչ կապույտ դարձավ:
Հանկարծ ճիչ լսվեց այդ կապույտ հեռվի ց,
Եվ այդ պատկերը հավերժ քարացավ:
Որքան սիրուն էիր դու` կապո′ւյտ աղջիկ,
Որքան անուշիկ և որքան քնքուշ.
Ոչ արևածին էիր և ոչ էլ լուսնից,
Բայց կարծես լինեիր խենթացնող մշուշ:
Ու ես էլ երբեք քեզ չեմ մոռանա,
Թեկուզ իմ սրտում պատկերդ մարի.
Թախծոտ էիր դու աշնան նման
Եվ ես անունդ կնքեցի «Մարի»:
21 Հոկտեմբեր 1997թ
Оставить комментарий
ՄԻ ԽԵԼԱՌ ԱՇԽԱՐՀ... 