Երբ ես էլ ոչինչ ոչինչ չունենամ
Քեզ նվիրելու այս խելառ կյանքում
Հուշերի մի մեծ ու խենթ պարկ կտամ,
Որ փայփայել եմ քեզանից թաքուն:
Չէ…Ծանրություն չի, բայց քոնն են նրանք
Ինչպես որ քոնն է ամենն իմ կյանքի…
Թող ամեն մեկս մեր ճամփով գնա
Եվ ամեն մեկս մեր պարկը տանի:
Ու, երբ ծանրանա բեռը ուսերիդ,
Խնդրում եմ, հանկարծ ինձ չմեղադրես,
Դու ես շաղ տվել փոշին հուշերիդ
Եվ դու էլ նրանք պիտի հավաքես:
Շատերի հետ է պատահում այնպես,
Որ ներկան ասես անվերջ է թվում,
Բայց հաջորդ պահին ամեն բան ասես
Խենթ հուշ է դառնում և հոդս ցնդում:
Հետո հուշերն այդ` քամիները խենթ,
Փոշիացնում են, մեր շուրջը ցրում,
Եվ մեր կոկորդում փոշի- թույնն այդ խենթ
Քարանում է լուռ և ներսից խեղդում:
Ես հավաքել եմ հուշերդ մեկ մեկ,
Իսկ նրանց փոշին արցունքով սրբել,
Լցրել ինձ համար սուրբ մի պարկի մեջ
Եվ թաքուն թաքուն բոլորից պահել:
Եվ, երբ հանդիպեմ քեզ կրկին կյանքում,
Երբ նվիրելու ոչինչ չունենամ,
Հուշերի մի պարկ` փայփայած թաքուն,
Ես ափսոսանքով կրկին քեզ կտամ:
ՄԻ ԽԵԼԱՌ ԱՇԽԱՐՀ... 