093. Հրդեհված սառույցը Հրդեհված մատներս անձրևի նման Սառցե ջութակի հրեղեն լարով Կարոտիդ հնչյունն են չտեսի նման Հնչեցնում անծիր, մութ տիեզերքով… Եվ թավջութակն այդ որքան էլ հալվի Հրեղեն լարերի կծկումից խելառ Տիեզերքն անգամ չի պատսպարի Կարտիդ սուր ցավը հեղձ և մոլագար: Երբ ողջ տիեզերքը ես վրձնեմ դանդաղ Կապտակարմրավուն երանգով մի նոր, Հուր-սառցե գույնով մուգ մի անսանձ կտավ Անվերջ կձգվի լուռ անծայր եզերքով: Ճարճատուն թշշոցով կաղոթեմ անվերջ Լույսն ու խավարը նուրբ իրար խառնելով, Քո ցավ կարոտն էլ հուր սառույցների մեջ Կթաղեմ խենթի պես տենդով դողղալով… Երբ կրակն ու ջուրը հարազատ դառնան Կապույտն ու կարմիրը դառնան գեթ մի գույն Հրդեհված մատներս կհանգստանան… Կհալվի սառույցն իմ դողղացող հոգում… Поделиться ссылкой:FacebookOdnoklassnikTwitterE-mailНравится Загрузка... Оставить комментарий
ՄԻ ԽԵԼԱՌ ԱՇԽԱՐՀ... 