036. Ծվենները հիշողության

Հայկ Մկրտչյան <Ծվենները հիշողության>

Երբ հեռացար, ես հասկացա,

Որ էլ ապրել չեմ ցանկանում,

ԵՎ ատեցի սերը կյանքում:

Անզգայացած և անմարմին

Տարածվեցի գիշերներում,

Սերն այն դարձավ իմ թշնամին,

Որ քիչ առաջ շատ էի տենչում:

ԵՎ անիմաստ դարձավ մի պահ

Իմ արարելն ու ապրելը,

Ինչ իմանայի, որ սարսափ էր`

Կիրքն ու ,,, Սիրո առասպելը:

Ես հեքիաթ էի սերը կարծում,

Քեզ` հեքիաթի հերոսն այդ խենթ,

Որ ամեն պահ, ամեն հարցում

Մնալու էր հավրժ ինձ հետ:

Բայց զորավոր եղավ կյանքում

Ակընթարթը` փոքրիկ, բայց բարդ,

Որ շատ անգամ քիչ է թվում,,,

Շատ անգամ էլ ` չափից էլ շատ:

Քանզի ինքդ էլ գիտես կյանքում

Պատահաբար թե գիտակցված,

Խելառ ու խենթ ակընթարթում

Գտնում ենք, կամ,,, Կորցնում անդարձ:

Չեմ ցանկանա, որ քո կյանքում

Իմ պես հանկարծ դու կորցնես,

Թող ամեն մի ակընթարթում

Նորով լցվես, նորը գտնես:

Եվ այդ նորով դու պարուրվես

Մի մեծ աշխարհ երջանկությամբ,

Ոչ թե ինձ պես լուռ տոգորվես

Կարոտ կոչված հիվանդությամբ:

Քեզ` ակընթարթները բարի,

Ինձ` տերեևները խենթ աշնան,,,

Քեզ` խենթություններն աշխարհի,

Ինձ` ծվեններ հիշողության:

Բայց ծվեններն այդ խենթ սիրո

Զորավոր են դարերի պես,,,

Դու ես նրանք կերտել մի օր

Անկրկնելի կտավի պես:

Որի ամեն ծվենի հետ

Շարունակում եմ դեռ ապրել,,,

Քանզի գիտեմ ,,, Մեկ ակընթարթ

Քեզ կարող եմ նորից գտնել:

Քո շուրթերին նորից հպվել,

Դառնալ գերին քո խենթության,

Եվ նրանցով փոշիացնել

Ծվենները հիշողության,,,

19 մայիսի 2011

Оставить комментарий